Este blog admite comentarios pero puedes hacérmelos llegar también a mi correo: esteban.mediterraneo@gmail.com

martes, 3 de mayo de 2011

Adios

Calita de las rosas hoy 3 de Mayo 2011



Durante algunos años me he dirigido a vosotros proponiendo la lectura de este blog eran al principio años fáciles en los que escribir era sencillo, no estábamos tan preocupados y de alguna forma éramos todos mas inocentes. Un PPS una desiderata un poema, cualquier cosa nos llegaba al corazón y compartíamos esas cosas que nos alegraban.

Hoy la realidad supera a cualquier ficción, los que hace mas de medio siglo fueron revolucionarios que lucharon por la libertad de sus países conquistándola en Cuba en Oriente Medio rescatando la soberanía y el Orgullo de países colonialistas , Fidel castro, Gadaffi y todos esos tiranos que se han convertido en dictadores con el beneplácito de todos los demás países son combatidos con valentía por una juventud que despierta y con la misma bandera dan su vida por un mundo mejor.

Poco o nada puede hacer un juglar si acaso solo distraer la mirada y ofrecer una sonrisa creando paisajes como la Calita de las Rosas e inventando fabulas a su antojo, recreando una y mil veces las mismas rosas o algunos poemas que se apolillan, todo desde un “ Altarico “ como los que hay junto a las iglesias y ermitas de las altísimas cumbres de los Pirineos desde donde los sacerdotes ahuyentaban a las brujas y a las tempestades de los valles.

Me despido hoy de todos vosotros y os doy las gracias por todos los ratos que hemos pasado juntos, gracias a los que me habéis alentado y gracias a los que de una forma anónima habéis pasado por mi blog para daros un respiro en la “ Casita del Viento “ gracias y perdón a quienes de una forma u otra se pudieran haber sentido molestos por alguna opinión desafortunada de mi parte. Aunque no he tenido nunca ningún objetivo me hacia ilusión esa cifra de 50.000 visitas faltan pocas y puede que por inercia se llegue a ellas.

Después de esta carta ya no se publicará nada más en la Casita de Viento, pero quedará abierta pudiéndose leer los contenidos por un tiempo mas, hasta mi regreso de los bosques de León donde partiré en los días próximos con mis queridos amigos Tierra, Fuego y Agua.

Dejare abierta la sección de comentarios unos días como he dicho para que los que queráis podáis despediros también, este lugar ha hecho amigos o valoréis la casita del viento. después cerraré la sección de comentarios no sea que se cuele alguien a estropear esto.

Me despido de todos vosotros con agradecimiento y alegría, ahora me dedicaré a pintar y a escribir una historia que me debo y necesito continuar os dejo mi paisaje mi orgullo ese trocito de costa en los acantilados que hay entre Callella y Sant Pol de Mar que bauticé como “ La Calita de las Rosas “ donde situé no solo a Ulises cuando regreso de Troya, también
a Teseo a sirenas y nereidas con la que escribí historias de los pescadores de Sant Pol de Mar. Extraño y misterioso rincón que va y viene con la arena de los temporales y que algunas veces apareció cubierto de rosas. Todas estas historias quedan aquí escritas, os las regalo y yo con vuestro permiso con la séptima ola salto en mi barquita izo la botavara del mástil y lleno mi trapo de viento y navego, vuelvo a Ítaca, dende mi perro Argos me espera.

Feliz vida.

Esteban Mediterraneo.

http://estebanmeditrraneo.blogspot.com/

33 comentarios:

  1. Espero que ese adiós no sea tan fuerte como para olvidarte de los amigos. Muchas gracias por tan buenos ratos pasados juntos, por haber compartido con nosotros tus relatos, fotos, pinturas y demás, cuídate mucho. Un abrazo y un beso.

    ResponderEliminar
  2. Querido Esteban..realmente porque te vas?.. quizás porque no hemos respondido en algunos momentos a tus perspectivas?.. anda si es por eso no lo hagas..hay temporadas en que unos y otros andamos regulin...que otras situaciones nos comen el tiempo....y solo con leer tus escritos sonreimos..nos animamos.. aunque no tengamos palabras para compartir las tuyas porque diferentes situaciones nos alejan hasta de nosotros mismos... nos has hecho soñar con ser rosas en esa calita o una nereida sumergida en las espumas de las olas...es muy importante....

    Quizás seamos un poco egoistas hacia tí...esperamos tus palabras y tu no recibes las nuestras que justo es que así fuera.. tu por favor disculpanos...y si andas cansain date un tiempo...danos un tiempo...pero no cierres el blog.. es hermoso...los poemas.. las fotos...y personalmente te pido disculpas por mi silencio...seguramente todo esto es pasajero...la primavera a veces no trae animos precisamente.....

    Y nada más.. en todo caso muchas gracias por dedicarnos tu tiempo ... como suelo decir cuando algo me ha enamorado.. o he amado..o me ha ilusionado... QUE HERMOSO HABERLO VIVIDO PARA PODERLO RECORDAR...

    Muchas gracias Esteban.. poeta del mar y de las flores...

    Con todo cariño

    Dulce

    ResponderEliminar
  3. No no no puedes hacer eso.... tienes un contrato....eso es ilegal.

    Tienes un contrato de amor y amistad de hace muchos años....¡¡¡muchos¡¡¡¡¡

    Hemos llorado y reido, no puedes....una vida compartida, problemas, alegrias.

    No eres capaz.... ¡¡¡te conozco ¡¡¡

    ¡¡¡Dios ya no puede irme nada peor y ahora tu nos dejas ¡¡¡¡ no es cierto ¡¡¡

    Y si es verdad..... puedo decir que no te conocía bien

    ResponderEliminar
  4. La Xana enfadada

    ResponderEliminar
  5. ¿ que es lo que ha ocurrido Esteabn para que cierres el Blog ? , los que hace años te conocemos , sabemos de tus esfuerzos por estar siempre ahi...aunque tu estés mal ...siempre estás , y como dice Dulce ...quizá hemos sido algo egoistas de no responder siempre a todos tus hermosos relatos...pero al igual que ella , yo también estoy pasando un periodo de apatia hacia casi todo...pero a pesar de ello , siempre ¡¡ siempre , entro a leerte y leer a los compañeros ...aunque no escriba porque no me encuentro con ganas de casi nada , pero me entristece mucho pensar que vas a dejar de estar ahi ...por favor no lo hagas. Y si aún así , decides hacerlo , que sepas que ha sido un placer leerte y contemplar tus bellas fotografias.
    Que tengais un estupendo viaje los cuatro elementos ..y recuerdanos cuando camines por esos bosques entre Meigas y Duendes.
    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  6. No podemos creer lo que dices Esteban, bueno si que podemos porque todas las cosas que dices son verdad, bueno todas menos una, tu si cumples un objetivo, es sencillo tu das. Nos gustaría poder influirte en tu decisión pero se nota en a forma que lo dices que es algo que necesitas hacer.

    Esperamos que no cierres la CASITA DEL VIENTO donde nos hemos refugiado algunas noches de trabajo y ha sido un muy agradable trasladarnos a esos sitios que propones con tanta simpatía y elegancia en medio de tanta desgracia como vemos todos los días tan cerca de nosotras era un remanso de paz.

    Rosa dice que apuntemos aquí en tu lengua. ¡ Bon vent i barca nova ¡ ella ha estado en tu tierra. yo no se que decir, digo me da pena .

    Gracias amigo Esteban , elemento viento, mediterráneo que dios te bendiga y te proteja.

    Auri , Rosa y también Carmen. de la Casa del Viento

    ResponderEliminar
  7. Vamos a ver, ¿conocen el viento? saben que cambia de vez en cuando, ¿cuantas veces dijo cerraba este blog, cuantas veces dijo necesitaba pensar para escribir un libro?.asi que tranquilidad ,en breve nuevos capitulos de los cuatro "elementos" a brillar y brillar mariposas de colores.
    xxx

    ResponderEliminar
  8. Gracias Dieguin.
    Belén

    ResponderEliminar
  9. Belensita, de nada , sabes este viento lo que quiere es llegar a los 50,000 antes de irse de ventolillo por los montes de Leon.
    xxx

    ResponderEliminar
  10. ¡Me has dejado de piedra, Esteban¡... la Xana tiene razón, ¡ésto no se hace¡... aqui se ha tejido una fraternidad, cada cual con el grado de implicación que ha querido; han habido unas complicidades que no pueden desaparecer de la noche al día ...
    Entre el blanco y el negro hay muchas tonalidades; creo que se habría de encontrar esa tonalidad que no nos dejara la sensación de que hemos llegado a un final absurdo. Todos sabemos que las cosas comienzan y acaban, sobretodo en el plano individual, pero cuando hay una colectividad, un grupo,... han de haber unas inercias, una evolución, no una ruptura ...
    No se si te lo he dicho con demasiada acritud, pero es lo que siento, y ya te aviso que en el viaje que vamos a empezar este sábado por tierras leonesas, te voy a dar la matraca a base de bien ...; por cierto, si hay alguien de esos lares (León, Asturias, Galicia) que me quiera ayudar en esa presión psicológica, queda cordialmente invitad@ ... no se si yo solo podré contigo, aunque si pondré todo mi empeño ...
    J.Ramon - H2O

    ResponderEliminar
  11. No quiero beber en las aguas del Leteo , el rio del olvido, no quiero dejar de avisar a las luciernagas del jardin de que con su luz, los luceros brillan mas , no quiero que el viento de San Pol deje de limpiar las telarañas de la pena , el dolor y el desengaño...pero entiendo que el trabajo hecho por mi elemental amigo Viento es escesivo y acaba en introspeccion en el momento adecuado.
    Dejemos que el jardinero observe su obra y esperemos que la encuentre lo suficintemente bella como para no olvidarla.
    Esteban no bebas las aguas del Leteo.
    Diego - Tierra

    ResponderEliminar
  12. No puedo respirar......

    Esteban, sabias que eras el amanecer de muchas personas?.

    Sabias que eres, en las noches de insonnio un refugio?....esa casita que todos deseamos tener
    donde solo existe dulzura, protección sueños e lusiones, donde muchas personas son felices y construyen un pensamiento de vida y agradecimiento en tu obra.

    YO SOY UNA.

    Tu eres.....ese mar....esas siete olas....
    esos jazmines, esos amaneceres, esas lunas...

    Eres ese vikingo que lucha porque existan sirenas....

    Esa fortaleza,que da cobijo, a todos nosotros...

    Apoyo a J.R ...presionale dile cuanto vale!!!!
    Apoyo a Xana a Tierra, mi estimada amiga Dulce.
    Loly.....todos Esteban te admiramos, te necesitamos.

    Me juzgo y condeno por mi silencio.

    Disfruta de este viaje, danos lo que tanto ansiamos, saber como es vuestro viaje, y conocer, lo que vuestros ojos ven.

    Haznos sentir que estamos con vosotros...
    disfrutar de vuestra sonrisa, de vuestra amistad.
    Y disfrutar, de que la amistad es el mas bello privilegio que la vida nos regalo.

    No voy a reñirte, esta vez.....voy a pedirte
    que disfrutes, de lo más hermoso que sabes dar.

    TU OBRA. TU HOGAR TU FAMILIA.ESO CREASTE...UNA GRAN FAMILIA.

    Un beso con todo mi corazón.

    Mila

    ResponderEliminar
  13. No ha sido nada Belen , mis apariciones en el jardin , gallinero o casa del viento , son solo un granito de arena de la playa que a construido mi amigo Viento .
    Te agradezco tu sintonia y buen rollo brujita.
    Tierra

    ResponderEliminar
  14. Encendamos una luz elemento Tierra, tan cegadora, que al elemento Viento le haga olvidar
    que el adiós, no se ha escrito.

    Sé que lo conseguiremos amigos!!!!!

    Tengo toda una noche para ver brillar las estrellas!.....

    Mis pensamientos construyen una muralla, donde
    EL POSITIVISMO Y LA ILUSIÓN SEAN ESPERANZA.

    Armonia de luces brillar....

    Besos

    Mila. H

    ResponderEliminar
  15. Em sap molt de greu que deixis de transmetrem els teus escrits que moltes vegades m'han alegrat el dia, tant de bó deixis d'escriure per dedicar-te a una cosa millor.
    I espero retrobar-nos d'alguna manera.


    Per si no ho sabies, tant bon punt vaig marxar de la farmàcia, em van diagnosticar un càncer de mama, i la veritat llegir els teus escrits, moltes vegades, m'han reconfortat i m'han donat una mica més de força per lluitar contra aquest enemic camuflat al meu cos.


    Desitjo que la nova etapa que comences sigui tant enriquidora per tu com la que deixes ho ha sigut per mi.


    Una forta abraçada




    Un petonas

    Rosa

    ResponderEliminar
  16. Bien,has decidido libremente dejar tu casa del viento libre de letras,de sentimientos,de respuestas.Todos se asombran de tu decisión,así diran repentina,pero pensemos,¿acaso alguien retiene al viento? ¿acaso esa casa aunque cerrada e incluso borrada podrá desaparecer? Pues no,no desaparecerá porque ¡quien puede detener al viento¡¡.Tú estárá alrededor de todo aquel-llas que te leyó,que te sintió,que te notó.
    Eres libre de decicidi,yo me uní diré tarde a este blog,pero no por ello lo que pude leer no me impactó muchas veces,¡siempre me impactará la sensibilidad,esa de la que tan falto esta el mundo¡
    Te dejo una sonrisa,cierras esta casa ,pero no puedes detener al viento, Así que estaras con nosotros invisible y no dudes te haras notar.

    Un saludo.¿un beso? se besa al viento? ¿se atrapa? No lo sé.

    Si que te digo GRACIAS.

    Rosa Ingrávida.

    ResponderEliminar
  17. Empezó la Feria de Sevilla..pasada por agua pero ahí están..así que aprovechando las circunstancias ahí te envío la letra de una preciosa sevillana...:

    Sevillanas del Adiós'

    I
    Algo se muere en el alma
    cuando un amigo se va
    y va dejando una huella
    que no se puede borrar

    II
    Un pañuelo de silencio
    a la hora de partir
    porque hay palabras que hieren
    y no se deben decir

    III
    El barco se hace pequeño
    cuando se aleja en el mar
    y cuando se va perdiendo
    que grande es la soledad

    IV
    Ese vacío que deja
    el amigo que se va
    es como un pozo sin fondo
    que no se vuelve a llenar

    ESTRIBILLO:
    No te vayas todavia
    no te vayas, por favor
    no te vayas todavia
    que hasta la guitarra mía
    llora cuando dice adiós.

    No queremos llorar Jefe.. así que ya sabes...y escucha a tu gente... y vamos todos a bailar...

    Besines para todos.. uno especial para Rosa..petons rosa.

    Dulce de miel

    ResponderEliminar
  18. Cómo siempre, lamento tu ausencia, estaré esperando el regreso, siempre hay un regreso a lo que se ama, en éste caso a difundir tu sabio conocimiento atinado o no es tu manera de pensar, que me ha llevado a la reflexión, admirar esas mañanas, ver tu rosa, el crepúsculo, el rocio del amanecer, tu calita, sentir tu vivencia con el mar y tus sirenas.
    En mi anonimato e invisibilidad te extrañaré, escribirás y pintarás y regresarás, creo somos muchos los que te estaremos esperando.
    Deseo lo mejor para tí
    Con admiración y respeto.
    gemma la mexicana

    ResponderEliminar
  19. Gracias por los buenos ratos pero me siento decepcionada, frustrada y herida en mis sentimientos... suerte y buena mar.

    yo tambien se decir adios.

    Xanina

    ResponderEliminar
  20. Xanina..besines..no se irá estoy segura..y nada de usar la palabra "adios".. tenemos que decir"hasta siempre".."hasta luego"..

    Quizás necesite un descansito.. que se lo tome..que aquí estaremos esperando..pero no mucho ehhhh?.

    Besines

    Dulce de miel

    ResponderEliminar
  21. Dulce....vida no es tan sencillo, ya no podre leerte nunca más, ni a Mila... guapa.... ni a LOli, Karme, Rosa, Dieguin del alma mia, JR,Olga Ricci, gemma Auri..Volvoreta..tantos amigos a los que apreciaba de veras. Y ese Esteban en el que confiaba

    Es la despedida de muchas personas. Un beso hasta siempre. cierto que se me escapa una lagrima.

    Xanina

    ResponderEliminar
  22. Si que me leeras Xanina.. te lo prometo... y a los demás también.. pero pensemos un poco en el Jefe..demosle un margen..vale?..pues eso..ahora la piedra esta en su tejado..ADEMÁS QUE VA A HACER SIN EL GALLINERO..elementos duro con el..en vosotros confiamos.

    Dulce de miel...

    ResponderEliminar
  23. A ver.....dosis de paz, y ternura.

    Respiremos profundo.

    Miremos en nuestro interior.

    Cansancio, abatimiento, perdida de fuerza, sensibilidad, fragilidad, miedos, angustias.

    Que hacemos cuando eso aparece?....en mi caso
    decir me voy!!!!....necesito días de paz interior, analizar mi vida, y saber y sentir quien me espera, me quiere y me necesita.

    Esteban, sin cesar, cada día busco un pensamiento, un sentimiento para que todos nosotros tengamos un pedacito de él, de su camino, de sus gustos, de su vida....

    Equilibrando,interiormente a muchos de nosotros en un remanso de PAZ...en SUEÑO...

    La realidad de la vida, en sus escritos sus paisajes nos hacia descubrir un mundo secreto.

    Donde el agua, era necesaria para vida, la tierra, fundamental vivir en ella, el fuego para darnos calor, y la suave brisa para sentir
    que respiramos, que nos es agradable, y que nos envuelve.

    Exite un jardin, donde las flores mas hermosas, resplandecian, cada día.

    Sino era en escritura era en lectura.

    A todo ese conjunto se le llamo la casa del viento.....esa casa jamas se irá XANA....
    seguimos unidos , seguimos estimandonos, y aprenciandonos unos a otros.

    Creo que Esteban, necesita un tiempo como todos
    una declaración de estima, de necesidad, para que no ceda en su empeño de hacernos felices.

    Abrazate a todos nosotros y recoge de cada uno lo que necesites.

    Te queremos Esteban.

    Mila.

    pdta.

    Xana, estamos contigo....calmate prometido?

    ResponderEliminar
  24. Una vez desvelado el secreto de mi nombre XXX, bueno digamos más bien que le hecho memoria de quién soy a Esteban Mediterráneo y consciente de que alguien usa mi nombre aquí le pediría por respeto a nuestro anfitrión que dejara de hacerlo, así con buenas palabras pero con determinación, como se lo he prometido a Esteban antes de venir al verme sorprendida por la copia del seudónimo con que algunas veces respondo..

    Eso me ha cortado o que quería deciros, lo que le quería decir a Esteban se lo he dicho en privado, vaya memoria tiene nuestro anfitrión, anda quéjate.

    Durante este tiempo no he intervenido casi nunca pero hace ya muchos años que sigo toda la obra de nuestro amigo antes desde su pagina web después en los correos que en forma regular nos dirigía hasta desapareció de la misma forma en que o hace ahora, motivos tendrá, pero le espero como todos que solo sea un paréntesis y de nuevo pueda saber de el como todos vosotros.

    Espero que regreses con tus amigos y nos cuentes las impresiones de tu viaje y ver las fotografías ya me relamo.


    XXX es Agnés Martí

    ResponderEliminar
  25. Todo mi enfado solo era estrategia para convencer al jefe que se quedara....¡¡¡tranquilos ¡¡¡¡¡
    Un besín de la xana

    ResponderEliminar
  26. En mi país dirían que soy algo "chúcara". Me cuesta acercarme a los blogs. Después de un par de visitas empujadas por la novedad, preferí quedarme entre las paredes de los viejos y reducidos espacios que manejo con pobre conocimiento. Sin embargo, una invitación llegó un día, y siendo de quien venía, puse proa hacia ese sitio para cumplir con el amigo.

    Oh sorpresa! Cómo es esto de que a una la inviten a su propia casa? Pero... esta NO es mi casa! No la reconozco. Quién borró las bardas? Es que acaso el mar se devoró al río? Qué pintor surrealista imaginó a los displicentes lobos marinos como barcas dormidas? En qué momento repusieron las vías? Y ese bosque ... Si ayer nomás era de piedras!
    No entiendo. Esto es extraño. Mágico. Bello. Invitante.

    A partir de ese instante, una y otra vez busqué albergue en la Casita del Viento, y si bien es cierto que el espacio preferido fue la Calita de Las Rosas, caminé hacia otros rincones en curioso silencio para "escuchar", olfatear, aprender, emocionarme.

    Esteban, amigo, no me gustan los Adioses. Respeto el tuyo.
    Quiero sepas, hay dos cosas que ni los años transcurridos por calendario, ni los grises, blancos, negros... de tantos días, ni los muchos borrones y cuentas nuevas en el block de la existencia, han logrado impedirme: (uno) el rubor y (dos) el temblor que recupera al corazón para mostrarle la belleza de lo simple, extrañamente visible y directo. Bienvenida seas inocencia si así te vistes!

    Podría recurrir a ciertos trucos para distraer tu atención. Decirte, por ejemplo, con conocimiento de efecto, que es imposible cerrar la casa del viento. Es un personaje muy escurridizo. Entra y sale por cualquier resquicio... silbando como si nada. Comentarte que es, desde su origen: idomable, ni las aspas han cortado su vuelo. Afirmarte que es nómade, que entiende de picardías y seducción; es temerario y tiene el tiempo del mundo para insistir, golpear y volver...

    Que tengas un buen viaje en compañía de tus amigos.
    Que fluyan las imágenes para que puedas traducirlas en las palabras del libro que sueñas.
    Que unos días, de tanto en tanto, compartas con nosotros tanta creatividad, porque tu cercanía -Esteban- hace bien al alma.
    No me gustan los adioses...

    Un fuerte abrazo

    Olga C.
    Argentina Trelew

    ResponderEliminar
  27. Solo un dia y mis pies acometeran el camino de las estrellas.
    Cuentan que el juego de la oca nacio en el camino y posiblemente mi amigo Viento debio caer o en el pozo , o en la carcel o tal vez se lo comio un dragon en el ultimo viaje y hasta hora no se dio cuenta de ello.
    Lo cierto es que se va y eso duele , pues como podre yo piropear a las niñas del jardin? ,como las hare brillar ' y lo mas triste , COMO SE VAN A ENTERAR SI HE SIDO CAPAZ O NO DE TERMINAR MI NOVELA?
    En fin daros todas por besadas y los chicos por abrazados , pues yo me voy con los otros elementos a transmutar la piedra filosofal.
    Me hubiera gustado conoceros , de cualquier manera seguir en la brecha y no dejeis de brillar.
    Tierra fertil.

    ResponderEliminar
  28. Mila dijo...
    Belen no debes darme las gracias por nada,
    para mi la amistad va mas alla.
    Es la entrada de personas dentro de mi corazón y desear en todo momento que su bien sea lo maximo....Solo deseo eso para ti y los tuyos, y para todo aquel que crea en mi como amigo/amiga..en mi solo hay una ley verdadera se llama cariño, comprensión y ternura, y todos , todo el mundo en algún momento de nuestra vida necesitamos de ella.
    Cuenta conmigo para lo que necesites.
    Un beso muy grande Belen..
    Mila
    05 julio, 2010

    Gracias a todos por el cariño pero tambien por los poemas los escritos profesionales dignos de mención en un libro.
    Tambien me hubiera gustado conoceros.
    Nos encontraremos seguro en otro lugar.
    alasclarin3@hotmail.com
    La Xana

    ResponderEliminar
  29. Todos debemos creer en los Milagros.

    Mi nombre ya lo sabeis.... Mila? gros.

    Aparece un escrito mio, de hace un año, leo y digo, quien siente como yo, escribe como yo, miro la fecha y es mio de hace un año.

    Iba dedicado a Belen, y sigue dedicado a todo aquel que necesite de mi amistad.

    Tierra, seguiremos esperando tus piropos, tu fortaleza para brillar, y desearemos siempre que tu novela sea editada. Con un gran exito.

    Belen, estamos aqui....

    Dulce, una de las grandes de la casa del viento, siempre llenando de paz y entendimientos, los instantes en que las sombras nos invaden.
    Su seguridad su fortaleza, su impetú, el ejemplo a seguir.

    Habeis observado que todos nos echamos de menos?.....

    Esteban, que hacemos?????....un descansito?..
    o seguimos brillandooooooooooooo !!!!

    Decidas lo que decidas, sabes que todos estamos aqui....llenos de ti....
    y todos queremos lo mejor para ti.

    Gracias por construir este bello hogar.

    Feliz viaje para los cuatro elementos.

    Un beso

    Mila

    ResponderEliminar
  30. Hola a todos. Desde hace unos meses me entrego en mi escaso tiempo libre a leer vuestras intervenciones, conversaciones, tertulias... Siempre me han parecido interesantes y de buen gusto por lo que no me he atrevido a hacer ninguna intervención. Hoy me estreno y me despido, simplemente para hacer una confesión sobre mi identidad. Yo soy la persona que inspiró la historia de la "chica de la línea azul". Una mujer corriente que la dulzura y la magia de esa mente prodigiosa convirtieron en un ente casi angelical custodiada por un hombre que la venera desde el anonimato. Precioso relato. No me considero merecedora de tal distinción aunque no dudéis lo más mínimo que es pura fantasía, pero deliciosa. Respecto al hecho de cerrar el blog, quiero manifestarme en contra aunque respeto tu decisión porque no será un tiempo perdido. Seguro que todos conoceremos los frutos de ese tiempo sabático cuando se reabra, porque se reabrirá para darnos noticia y seguir dándonos tu opinión sobre el pulso de la vida. Muchas gracias por todo Esteban.

    ResponderEliminar
  31. Chicos..chicas...como se va a resistir el Jefe a dejarnos atrás?..no lo creo...el cariño que se refleja en cada escrito... en cada palabra...es elocuente...seguiremos brillando..eso seguro.. nos enteraremos del final de la novela de nuestro elemento Diego..leeremos las inteligentes reflexiones del elemento JR..y del resto de las flores de este jardín..todo ordenado y organizado por el jefe del grupo...

    Cuando vuelva lo hará repleto..espero que no mas ancho...y esto seguirá..nos lo debe.

    Gracias a todos...Mila siempre tan cariñosa..tan buena amiga....tan defensora de los sueños..propios y ajenos.. la de las bellas palabras .. la transmisora de ilusiones .. a pesar de sus momentos...siempre te agradeceré tu amistad.

    Xana..sabes que a lo mejor llevo a mi madre a Santander este año?..si puedo prometo ponerme en contacto contigo...y de esa forma devolverte con un abrazo todo tu afecto hacia mi..

    Loly..rubia fantástica..buena gente ...has compartido conmigo tantas cosas...gracias te debo más de una.. te las pagaré pasándonoslo de rechupete y vete...

    Y bueno a todos en general..a los cercanos y a los lejanos ...volveremos a encontrarnos...estoy segura..

    Jefe...vuelve a casa.. te esperamos.

    Con todo mi cariño para todos.

    Dulce de miel

    ResponderEliminar
  32. Esteban Carmona...GRACIAS

    Dulce de miel

    ResponderEliminar
  33. Digo con Dulce

    Esteban Carmona.....GRACIAS

    Xanina

    ResponderEliminar